Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W tej samej klasie uczyli się: Jan Bytnar (Rudy), Tadeusz Zawadzki (Zośka) i Aleksy Dawidowski (Alek), znani nam z książki „Kamienie na szaniec”.

Wybuch wojny uniemożliwił Baczyńskiemu, który marzył o karierze grafika lub ilustratora, podjęcie studiów w Akademii Sztuk Pięknych.

Od jesieni 1942 do lata 1943 roku studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Jednak poczucie obowiązku wobec ojczyzny wzięło górę – młody Baczyński postanowił poświęcić się pracy konspiracyjnej i poezji.

Wybuch powstania zaskoczył go w rejonie placu Teatralnego. Ponieważ nie mógł przedostać się do macierzystej jednostki, przyłączył się do oddziału ochotników broniących Pałacu Blanka, gdzie zginął 4 sierpnia 1944 roku zastrzelony przez niemieckiego snajpera.  Jego grób znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Najbardziej znanymi dziełami Krzysztofa Kamila Baczyńskiego są wiersze o tematyce wojennej oraz liryki poświęcone żonie Basi, ale poeta pisał też wiersze o innej tematyce. Oto jeden z nich:

           Znów wędrujemy

Znów wędrujemy ciepłym krajem,
malachitową łąką morza.
Ptaki powrotne umierają
wśród pomarańczy na rozdrożach.

Na fioletowoszarych łąkach
niebo rozpina płynność arkad.
Pejzaż w powieki miękko wsiąka,
zakrzepła sól na nagich wargach.

A wieczorami w prądach zatok
noc liże morze słodką grzywą.
Jak miękkie gruszki brzmieje lato
wiatrem sparzone jak pokrzywą.

Przed fontannami perłowymi
noc winogrona gwiazd rozdaje.
Znów wędrujemy ciepłą ziemią,
znów wędrujemy ciepłym krajem.

Poezja Baczyńskiego jest niezwykła, piękna i obrazowa, silnie oddziałująca na emocje czytelnika. Warto do niej sięgać.

Iwona Kowalczyk