To opowieść o samotności i wielkiej niesprawiedliwości. Porusza także problem obojętności dorosłych względem cierpiących dzieci. Biedna mała dziewczynka spaceruje boso ulicami miasta. Nikt nie zwraca uwagi na dziecko spacerujące samotnie o tak późnej porze. Nikt nie przejmuje się jej losem i nie próbuje jej pomóc. Ludzie nie zwracają na nią uwagi, gdyż bardziej liczy się dla nich ich własne szczęście. Baśń wzrusza nas i zmusza do myślenia. Współczujemy dziewczynce, która jest samotna, głodna, bita i wypędzana z domu, by sprzedawać zapałki przechodniom. Przede wszystkim jest jednak niekochana. Jedyną osobą, która dawała jej miłość i ciepło, była jej zmarła babcia…

Ta wzruszająca baśń stworzyła okazję do rozmowy o osobach potrzebujących pomocy. Być może takie osoby są bardzo blisko nas, trzeba tylko tak patrzeć, aby je dostrzec, zauważyć. Nie bądźmy obojętni na losy skrzywdzonych i samotnych – przede wszystkim dzieci.

Barbara Łojewska